Alt er som vanleg. Rommet på sjukeheimen er fylt med stemmer frå fjernsynet når ho kjem inn, og bestefaren sit i øyrelappstolen og ser ut vindauget.
Han snur seg og smiler til henne. Brillene hans ligg på bordet, ved sida av ein kaffikopp.
- Kosar du deg med kaffi, besten? spør ho medan ho dempar lyden frå fjernsynet.
Ho bøyer seg ned og kjenner seg så stor når dei klemmer kvarandre. Er den store besten blitt mindre og litt tunnare? Kanskje. Men kinnet hans er no det kinnet ho alltid har kjent. Så seier han at koppen er tom. Bestefaren strekker seg etter koppen på bordet og vil til å reise seg opp, men kjenner at hoftebrot ikkje er til å spøke med.
- Eg kan ordne med meir kaffi til deg, eg. Ho tek koppen og går ut på gangen.
Ein labyrint av blå linoleumsgolv og mintgrøne dører svingar seg gjennom sjukeheimsbygget. Ingen pleiar ho kan spørje etter kaffi er å sjå, og utanfor nokre av dørene blinkar små raude lys.
Volumet frå fjernsynsstemmene. Sterkare og sterkare etterkvart som ho nærmar seg stova. Kiker inn, men ingen pleiar. Ho ser ein mann sitje ved bordet og stire ut i lufta. To damer med blomstrete blusar og kvit permanentkrøll sit lutrygga i kvar sin rullestol. Men ingen ser fjernsyn.
- Hei! ropar ho og spør om nokon har sett ein pleiar. Ho får ikkje svar.
Passerer dører med ovale treskilt. Heimelaga, med blomster og blide steintroll på. Tenkjer på barneromma heime då ho var mindre: "Bente" . " Her bur Bodil."
"Kjøken". Døra står på gløtt, og i døropninga møter ho endeleg ein kvitkledd pleiar med hestehale, og eit brett med mat.
- Om eg kan få kaffi i koppen til bestefar?
- Ja, sjølvsagt. Berre forsyn deg, og ta deg ein kopp sjølv og.
Pleiaren smiler, tørkar den sveitte panna med handbaken og forsvinn inn på rommet til "Selma ". Kaffikanna på kjøkenet er tom, men ho fyller friskt vatn og ny kaffi på traktaren før ho går tilbake til bestefaren. Fleire lamper blinkar utanfor dørene.
- Du må nok vente litt til på kaffien, prøver ho seg.
- Det tek si tid, svarer bestefaren. Han sit med to små, sølvfarga vekter og løfter armane opp og ned når ho kjem inn.
- Eg greier verkeleg ti om gangen. Ikkje lenge før eg er på beina att heller, viss nokon har tid til å hjelpe meg å trene dei.
- Men, eg må på do.
Ho greier ikkje hjelpe bestefaren åleine, så ho dreg i snora over senga. Det kjem ingen. Ho prøver igjen. Ingen kjem. Bestefar må på do, men ingen kjem og hjelper.
Ho må ho berre finne ein pleiar som kan hjelpe, så bestefar får gå på do.
Den blå linoleumen, dei mintgrøne dørene, dei raude blinkande lysa utanfor romma til alle som ventar. Det er det ho ser.
Stemmene frå fjernsynet fyller enno stova, dei lutrygga gamle sit enno ved sidan av kvarandre utan å snakke. Mannen som stirde tomt ut i lufta stirer enno tomt ut i lufta. Kvar er pleiaren?
På kjøkenet ser ho at kaffikanna alt er tom. Berre eit lite oransje lys viser at ho bør skru av traktaren. I det ho går ut frå kjøkenet, utan kaffi til bestefaren, møter ho pleiaren. Framleis sveitt i panna, men ho smiler.
- Eg berre skrudde av traktaren, for kanna var tom igjen.
- Tusen takk, svarer pleiaren.
- Og så lurer eg på om du kan hjelpe meg. Bestefar må på toalettet. Eg greier ikkje hjelpe han åleine.
- Eg kjem, men det er mange som ventar, seier pleiaren og forsvinn inn på eit rom.
Tilbake, mot bestefaren sitt rom. Ho passerer stova der dei to damene og mennene sit. Dørene med heimelaga skilt. Eit lite steintroll smiler til henne, men ho smiler ikkje tilbake.
Inne på rommet sit bestefaren i øyrelappstolen og ser ut vindauget. Det er mørkt ute.
- Kaffikanna var tom, men pleiaren kjem snart, seier ho.
- Eg har pissa i bleia, seier bestefaren.
live
